Rondtrekken in IJsland

4 tm 7 Augustus

Zondag 4 augustus

Van het toffe koppel uit Gent hebben we de tip gekregen het schiereiland rechts van Akureyri te gaan ontdekken. Maar eerst boodschappen doen en het stadje Akureyri verkennen. Het stadje is naar onze begrippen een dorp en we hebben het al snel rond gelopen. Na een kop koffie en een lunch, zit ik even gevangen in de armen van een trol en vertrekken we richting zee in het noordoosten van het schiereiland via de F899.




Het is een prachtige 4x4 track door een vallei met 13 rivier oversteken, steile klimmetjes en afdalingen. Over de ongeveer 45 km doen met meer dan twee uur.

We stoppen wel regelmatig om foto's te maken of de diepte van de rivier te peilen.



Als we aan zee aankomen is de lucht grijs. Bart rijdt nog een stukje door en voor we het in de gaten hebben rijden we over het mulle lavazand. We schrikken er allebei van. Bart moet alles uit de kast halen om de bus rijdende te houden, want als we stoppen, zitten we muurvast. Uiteindelijk kan Bart een stukje harder zand vinden en lukt het hem te keren. We laten lucht uit onze banden en rijden vol spanning terug. Als we weer vaste grond onder onze banden voelen zuchten we opgelucht. Dit moeten we geen tweede keer meer doen! Lavazand is niet te vergelijken met het mulle zand bij ons. Het is korrelig en plakt niet aan elkaar. Je zakt er dus een heel eind in. We bekijken het spoor nog eens waar we net doorheen gereden zijn en geloven bijna niet dat we hier uitgekomen zijn!



Aan zee zien we een gezin bessen plukken en vissen. We vragen of het toegestaan is hier wild te kamperen. Ze geven aan dat dit geen probleem is en we installeren ons voor de nacht terwijl het gezin even later weg rijdt. Helemaal alleen dus, twee uur verwijderd van de bewoonde wereld. Niet eens zo heel erg ver natuurlijk, maar toch. Ik merk aan mezelf dat ik een dubbel gevoel heb. Licht gespannen, toch wat bezorgd, terwijl ik het ook super vind om wild te kunnen kamperen. Ik baal van mezelf dat ik niet volledig kan ontspannen. Ik slaap die nacht ook niet goed. Ben onrustig. Als kind moet ik dat toch eens gehad hebben. Dat onbezorgde, met verwonderde, nieuwsgierige, open blik mijn omgeving verkennen. Nu is daar altijd die spanning als het onbekende zich aandient. Als ik wil gaan lopen in het bos. Als ik alleen ergens naar toe moet rijden terwijl ik de weg niet ken, als ik samen met Bart door onbekend terrein rijdt en we ver van de bewoonde wereld zijn. Als ik wild ga kamperen en we staan daar helemaal alleen. Ik weet heel goed dat de kans groter is dat er iets gebeurt als ik met de auto naar mijn werk rijd, dan nu terwijl we hier aan zee overnachten. Toch kan ik niet volledig ontspannen en daar baal ik van. Ik vraag me af of de oermens vroeger ook bang is geweest om alleen te zijn of onbekend terrein te ontdekken. Zou de oermens überhaupt depressief zijn geweest? Of is dit iets van de moderne tijd? Staan wij inmiddels te ver van de natuur af en daarmee ver van wat echt belangrijk is en er toe doet?

Voor Bart is dit het ultieme geluk. Helemaal alleen zijn ( met mij) in de natuur, geen andere prikkels, enkel de geluiden van de zee, wind, de vogels en wat loslopende schapen. Hij heeft heerlijk geslapen.



3639,


Maandag 5 augustus

De volgende ochtend ontbijten we op ons gemak en plukken nog wat zwarte besjes die heerlijk smaken in onze Skyr.

We hebben deze middag afgesproken met het koppel uit Gent. Ze hebben ons uitgenodigd in hun camper om IJslandse kabeljauw te komen eten. Ze staan op een parkeerplaats aan zee, met hun grote camper en aanhanger met daarop hun quad. De vis smaakt zoals vis moet smaken! Boudewijn rijdt na een gezellige middag, de quad van de aanhanger en we rijden samen via de 839 naar de andere kant van het schiereiland. De quad gaat een ietsepietsie sneller en Boudewijn filmt ons met een drone terwijl wij een steil pad afrijden. Het is vreselijk koud als we ons doel bereiken. De wind waait genadeloos en is ijzig. We staan deze avond samen op een rustige camping aan zee en bespreken de route voor de volgende dag.




Dinsdag 6 augustus

Vandaag staat de Godafoss waterval en de Aldeyarfoss waterval op het programma.



Daarna is het plan via een 4x4 track om te rijden naar Myvatn. We lunchen eerst nog met z'n viertjes in onze bus, want het is 9 graden en er waait een koude straffe wind, dus veel te koud om buiten te zitten. Miriam en Boudewijn kruipen in hun quad, flink ingepakt tegen kou en stof in hun dikke rode lifeguard overall uit Noorwegen. Wij zitten lekker warm in ons busje. De route die we rijden na het bezoek aan de watervallen, heeft niet eens een naam of een nummer. Boudewijn weet niet of onze bus het traject aan kan, maar we kunnen altijd terug keren. We rijden onder het Svartárvatn meer door via een zanderig, stoffig pad. De sporen worden steeds dieper en daardoor het middenpad hoger. Onze bus is verhoogd, maar Bart kan de sporen niet blijven volgen omdat we dan met de onderkant over de middenberm schuren. Hij rijdt daarom balancerend over de zijkanten van het hobbelige pad. Soms rijden we over lava, dan weer over zand en stenen. Terwijl de quad als een hazewindhond over de stenen en het zand rijdt, kruipen wij vooruit. De laatste kilometers gaan gelukkig beter. We hebben twee en een half uur gereden over 36 km. Ons busje is flink op de proef gesteld, maar is samen met de bestuurder geslaagd voor de proef!



We staan nu op een camping bij Myvatn en het is berekoud, zo rond het vriespunt! We slapen onder twee donsdekens met onze potsen op onze kop.

Woensdag 7 augustus


Als we 's morgens bibberend ons bed uit kruipen en de verwarming op willen zetten, blijkt deze niet te werken. Bart kijkt de zekeringen na, maar daar ligt het niet aan. Als we de auto starten blaast de ventilator heel even en houdt er dan nukkig weer mee op. Wat is dat toch met onze bus. Iedere keer gaat er iets kapot. Ik heb er inmiddels een haat-liefde verhouding mee.

We vertrekken toch maar naar de Hverfjall krater, waar we boven op de kraterrand bijna van de berg geblazen worden door de felle snijdende wind. Bart heeft nogal wat bekijks want hij draagt nog steeds een korte broek. Hij weigert een lange broek te dragen, ondanks de kou. Het is immers zomer in IJsland. We bezichtigen nog een grot met warm water, een meertje met ijsblauw warm water bij een geothermische centrale, waar met een flinke stoom ontwikkeling, water van 100 graden het meertje instroomt. Als laatste bezoeken we leirhnjúkur een kleurrijke berg, met een mooi solfatarenveld, dat scherp afsteekt tegen de verse, zwarte lava van zeer recente uitbarstingen. De laatste was in 1984. Op verschillende plekken ontsnapt er nog stoom en het is heel apart om over de soms dunne korsten en grillig gevormde lava te wandelen.

Omdat de ventilator nog steeds niet werkt, zoeken we een garage en Bart kijkt eerst zelf de pollenfilter na. Dit is niet de oorzaak. Uiteindelijk hebben we afgesproken morgenochtend om 08.00 uur terug te komen. Dan heeft de monteur tijd om ernaar te kijken. We willen de ventilator nu laten maken, omdat het hier nogal eens regent en de voorruit aandampt.

Vanaf morgen voorspellen ze een aantal dagen regen en koud weer. Het is zomer in IJsland!


meer foto's te zien op de foto-pagina!

groeten uit IJsland!

Reacties

Reacties

Jos. Josette

Jullie zijn toch straffe mensen omdat zo maar in je eentje daar overnachten . Wij hier maar puffen van de warmte en jullie busje is wel behekst maar is wel fijn om jullie verhalen te lezen we zitten mee op vakantie daar door en prachtige foto’s geniet er maar van Grtj

Lia Schepers

niet verwacht dat het zo vulkanisch en onherbergzaam zou zijn, indrukwekkende natuur en jullie
twee ook ! ik hoop dat de bus vlug hersteld is en weer geen nieuwe kuren krijgt . ik kijk al weer uit naar het volgend verhaal en de foto's . groetjes, Lia

Theo

Die verhalen toch,met een glimlach lees ik ze.Ik beleef de reis in mijn achtertuin helemaal mee.Mooie plaatjes,knappe mensen ontmoet zie ik.Hopelijk laat de camper zich eens van haar/zijn goede kant zien.Nog veel plezier samen .
Groetjes Theo

MarieLouise en Frans

We dachten even een zwart-wit foto te zien, maar nee, een lavaveld is gewoon echt helemaal grijs! En Angelique, het is niet gek dat je je niet kan ontspannen, midden in de nacht, in the middle of nowhere, met een busje met kuren ;)
Zijn daar ook wilde dieren? Of is het daar te koud en onherbergzaam voor?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!