Het is 20 juli als ik begin te schrijven. Ik heb de afgelopen dagen geen zin of puf gehad om ook maar te denken aan schrijven voor ons blog. De weken voor ons vertrek zijn druk geweest. Niet alleen op ons werk en de voorbereidingen voor het vertrek naar IJsland, maar ook de drukte en spanning rond het publiceren van mijn autobiografie 'Onzichtbaar'. Ik vond het zo enorm spannend, dat het zowat al mijn energie weg nam. De vele hartverwarmende reacties hebben me echter goed gedaan! Mijn hoofd is inmiddels wat rustiger en we worden nu opgeslokt door de indrukwekkende natuur van het prachtige IJsland.

Vrijdag 12 juli zijn we vertrokken met onze aangepaste VW bus, richting Hirtshals, helemaal in het noorden van Denemarken. Bodembeschermplaten onder onze bus en een extra sleepoog gemonteerd, de verluchting hoger laten plaatsen en we zijn klaar om over hobbelige wegen met kuilen en stenen te rijden en rivieren over te steken. Dat laatste zie ik echter nog niet echt zitten. Ik 'betrapte' Bart terwijl hij enkele filmpjes aan het bekijken was van mannen met iets te grote ego's in 4x4 wagens, die uiteindelijk de overkant van de rivier niet haalden. Sommigen wagens kantelden zelfs en dreven met de stroom mee of bleven hardnekkig vastzitten in de kolkende rivier. Maar goed, een rustig, ondiep riviertje durf ik best aan. Dus die verhoogde verluchting kan toch nog van pas komen. Flink opgehouden door files in Nederland, Duitsland en Denemarken komen we maandag 15 juli in Hirtshals aan. Bart heeft zijn hart nog op kunnen halen met rijden over het strand in Skagen. 

Als we dinsdagochtend in de rij staan voor de ferry, begint het te kriebelen. We hebben namelijk iets teveel eten meegenomen. Pas veel te laat kwamen we tot de ontdekking dat we maar 3 kg eten per persoon IJsland in mogen voeren. Bij de Sligro in Nederland hebben we van alles ingeslagen, omdat het eten in IJsland duur is en niet overal een supermarkt te vinden is. Thuis ben ik met deze voorraad op de weegschaal gaan staan, waarna bleek dat we totaal 50 kg eten hadden! Dilemma dus. Eten thuis laten of toch maar meenemen. Uiteindelijk een selectie gemaakt en toch nog zo'n 25 kg de bus ingeladen!

Nu maar hopen dat ze ons niet uit de rij pikken en de inhoud van onze bus inspecteren! Er wordt ons echter niets gevraagd door de juffrouw die onze tickets controleert. Doorrijden dus tot aan de enorme Smyrline boot. Ik moet de wagen uit, want alleen de chauffeur mag met de auto de boot op. Met een bus word ik samen met andere passagiers naar de check-in van de boot gebracht. Als ik uiteindelijk de boot op mag, kan ik onze hut nog niet in want alle hutten worden op dat moment schoongemaakt. Het zonnetje breekt door en ik besluit met mijn bagage naar het buitendeck te gaan en installeer me op een stoel met zicht op de kade. Daar wacht ik op Bart en op het sein dat ik de hut in kan. Bart is nog nergens te zien en ik doe mijn ogen even dicht. Het is heerlijk zitten zo in de zon. 

Meer dan een uur later wordt er omgeroepen dat alle hutten gereed zijn. Van Bart nog steeds geen spoor! Ik mopper wat in mezelf, want als mijn man nu gewoon een gsm had gehad, hadden we even kunnen bellen en afspreken waar we elkaar zien. Als ik uiteindelijk onze hut binnen ga, zie ik de bagage van Bart al staan. Mijn man is echter nergens te bespeuren. Nog steeds wat mopperend besluit ik een briefje te schrijven om elkaar te ontmoeten in het restaurant. De deur gaat open en Bart komt wat geagiteerd binnen. 'Waar was je nou', vraagt hij. 'Ik ben je al een uur aan het zoeken!' Ben je ook op het buiten deck geweest, vraag ik hem. Nee dat niet, antwoordt Bart, jou kennende dacht ik dat je niet ontspannen in de zon zou gaan zitten, maar zenuwachtig in de hut zou wachten...Best leuk dat ik mijn man na 17 jaar nog kan verrassen met mijn gedrag   

Maar Bart is nog niet klaar! Ik was echt ongerust zegt hij. Ik ben twee keer bij de receptie gaan vragen of ik gebruik mocht maken van hun telefoon omdat ik je niet kon vinden. Ze antwoordden echter doodleuk dat je écht wel ergens rond zou lopen. Ik was bang dat je met de bagage gestruikeld was en dacht dat ze je vast ergens aan het verzorgen waren. Toen ik een groepje bier drinkende mannen bij de hutten rond zag hangen, die al flink aan hun limiet leken, dacht ik even: ze zal toch niet de kamer van die mannen in gesleurd zijn! Ik kijk Bart verbaasd aan en we schieten allebei in de lach. Ik schaam me dood, zegt Bart nog. Durf echt niet meer langs de receptie te lopen. Ze zullen wel denken 'wat een vreemde vogel is dat'! 

En het is echt waar: de eerste paar keer dat we langs de receptie moeten, word ik vooruit geduwd om als eerste langs de vriendelijke dame en heer te wandelen, waarna Bart mij op een afstandje volgt. We moeten er allebei om lachen. We brengen de middag door op het buitendek. 

Het lachen vergaat mij echter snel want de volgende dag wordt ik zeeziek. Vreemd, want destijds op de boot naar Noorwegen had ik nergens last van. De boot waar we nu op varen is wel een stuk kleiner en wiebelt ook meer op en neer. Dat zal dus waarschijnlijk de oorzaak zijn. We moeten dus toch weer naar de receptie om pilletjes te vragen tegen zeeziekte. De man aan de receptie vertrekt echter geen spier als hij Bart ziet en verkoopt ons de pillen. Na het innemen van een pil duik ik mijn bed in, want recht staan lukt niet meer. 

Als we donderdagochtend het fjord binnen varen en aanmeren bij Seydisfjördur, voel ik me ietsje beter. Het regent en de mist hangt zwaar tot op de weg. Welkom in IJsland! 

Inmiddels hebben we ongeveer 700 km gereden (in drie dagen). De ringweg die helemaal rond IJsland loopt is ongeveer 1500 km. We zijn nog erger dan een bus met Chinezen zeiden we vandaag nog tegen elkaar. We hebben vier weken hier op dit eiland, dus iets rustiger aan kan best.? Toch hebben we niet overhaast. We zijn regelmatig de ringweg afgereden om te genieten van de overweldigende natuur en hebben ook al enkele wandelingen gedaan. Hoogtepunt was toch wel de wandeling naar de gletsjer Fláajökull en de bergrit naar de gletsjer Jöklasel. De enorme ijsmassa van zo dichtbij te zien is adembenemend mooi!  Bij het gletsjermeer Fjallsárlón met enorme ijsschotsen in het water, wanen we ons in een sprookjesachtig wereld. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien. 

Onderweg komen we de vreemdste, maar ook mooiste off Road campers tegen! Aangepaste Jeeps met bizar grote banden. Een stoere Iveco Daily met zebrastrepen doet ons dromen van alles verkopen en een wereldreis maken. Maar algauw is de Zebra-camper vergeten. Bart zegt dat hij altijd gedroomd heeft van een eigen 4x4 bus waarmee hij rond kon trekken en waarbij IJsland op zijn droomlijst stond.'En nu rijden we hier', zegt hij. We zijn onze dromen op dit moment al waar aan het maken! We kijken elkaar aan en zijn allebei wat geëmotioneerd als we beseffen wat een gelukzakken we zijn!

Zondag 21 juli

Het weer is hier grillig en onvoorspelbaar. Het schommelt tussen de 5 graden en 13 á 15 graden.  Het regent tot nu toe iedere dag wel even. De lucht is vaak grijs. Maar net zo plots als het kan regenen, stopt het ook weer en soms is zelfs een zonnetje te zien. Gisteren reden we laat op de ochtend in de regen naar de Fjadrárgljúfur canyon. (Probeer het maar eens uit te spreken, mij lukt het niet). De donkere lucht lijkt ons te volgen. Bij de canyon regent het nog steeds, waardoor we besluiten eerst wat te eten. Warm ingepakt en met regenjas aan beginnen we de wandeling. Ineens trekt de lucht open en schijnt de zon! Jas uit, trui uit en het is zowaar 17 graden! Later op de middag heeft het zonnetje er weer genoeg van en regent het wederom als we van de indrukwekkende waterval Ofaerufoss terug naar onze bus wandelen. 

Gisterenmiddag zijn we net voor het dorp Vik het binnenland ingereden over de F208 naar camping Holaskjol. De camping is rustig en ligt aan een klein riviertje. We twijfelen. We zijn iets te impulsief het binnenland ingereden. Het volgende deel van de F208 is volgens de boekjes ruiger en heeft enkele moeilijke river-crossings. Je mag hier alleen met een 4x4 rijden. Het pad loopt tot vlakbij Landmannalaugar waar de volgende camping ligt. Er is hier geen tankstation of winkel in de buurt. Onze tank zit vol, eten hebben we in principe ook genoeg, behalve voldoende brood. We hebben nog 1 brood en sojamelk met muesli. We besluiten de gok te wagen en rijden zondagochtend om 09.00 uur verder. Tot aan de volgende camping zou het 39 km zijn waarover we iets minder dan 2,5 uur zouden rijden volgens de gps. Dat belooft! Het blijkt een onvoorstelbaar prachtige route te zijn! We moeten verschillende riviertjes over, waarbij Bart eerst de diepte peilt door er lopend doorheen te waden. Het gaat goed. Bij enkele crossings staat een bord met het getal 5. We denken dat dit de moeilijkheidsgraad aangeeft, want het zijn wat grotere oversteken. Ook deze kan onze bus gemakkelijk aan. Onderweg stoppen we regelmatig voor het nemen van foto's. De zwarte bergen, onderaan bedekt met felgroene mossen, de lava stenen, het water van de rivieren, de kleine paarse bloemetjes, het is bijna alsof het landschap niet echt is. We dachten al veel gezien te hebben, maar dit deel van IJsland is onwerkelijk mooi! 

Vlak voor de camping besluiten we iets verder door te rijden over de F208 naar de canyon Sigöldugljúfur. Het blijkt een makkelijke weg te zijn, maar vol met corrugations (alsof je over een wasbord rijdt) wat zeer irritant rijden is. Het is even zoeken voor we het juiste pad naar de canyon vinden, maar uiteindelijk worden we beloond en wandelen we boven een prachtige diepe kloof waar watervallen naar beneden storten en de groene mossen glinsteren van de waterdruppels. 

We moeten via het wasbord weer terug en komen aan het eind van de middag op de camping in Landmannalaugar aan. Net voor de camping moeten we nog een rivier over. Er staan mensen te kijken hoe de wagens de rivier over steken. Als wij tot aan het water rijden is het moeilijk inschatten hoe diep het is. Aan de overkant staat een wagen stil waarvan de chauffeur wenkt dat wij eerst mogen. We hebben vooraf samen afgesproken dat we geen risico's nemen en onze ego's thuis laten. Bart stapt dus uit en loopt de rivier in. Het is wat dieper, maar het moet lukken. Gerust rijden we, nagekeken door wandelaars, de rivier over.  

Vlakbij de camping is een warm waterbron en 's avonds na het eten ontspannen we voor het eerst in het warme water van een IJslandse bron. Het is heerlijk! Op sommige plaatsen is het water zo heet dat je daar niet kunt zitten. We horen dat sommige bronnen tot 100 graden Celsius heet kunnen zijn! Al keuvelend en kletsend zitten we met een aantal andere campinggasten in het warme water. We kijken uit op de gekleurde bergen die zo kenmerkend zijn voor deze streek. Het regent zachtjes, maar dat deert ons niet. Met een lijf helemaal rood door het warme water, lopen we terug naar onze bus. Het wordt hier 's nachts niet echt donker, dus we moeten de tijd in de gaten houden zodat we niet te laat naar bed gaan. We hebben weer een prachtige dag achter ons.

Maandag 22 juli

Deze ochtend staan we vroeg op. De camping ligt erg afgelegen, maar wordt toch druk bezocht. Er staan overal gekleurde tentjes en er rijden speciale bussen met wandelaars naar deze plek. Landmannalaugar is een grotendeels met lava bedekt dal, omgeven door geel, bruin, rood, groen en grijsblauw gekleurde ryolietbergen. Het is hier dan ook prachtig wandelen. We wandelen naar de top van de Bláhnúkur. Het pad is vrij steil en ik ben blij dat ik mijn stokken bij me heb. Het is echter geen moeilijke wandeling. Mensen met hoogtevrees wordt echter afgeraden deze berg te doen omdat de paden smal zijn en je soms aan twee kanten de afgrond in kijkt. 

Het is nog erg rustig op de berg. We ontmoeten twee jonge Aziaten die zich afvragen waar ze zijn. Onze gps en mijn app Maps.me brengen uitkomst. Ik blijf het zeggen: deze app is geweldig! De uitzichten op de gekleurde bergen vanop de top zijn weer prachtig en we wandelen langzaam naar beneden, waar we een klein stuk bijna op ons achterwerk naar beneden moeten omdat het steil en glibberig is. Daar zien we nog een aantal fumarolen (hete gasbronnen) en solfataren ( hete gasbronnen die zwavel bevatten). 

Na het middageten rijden we verder via de F225 naar Gjáin, een kleine groene vallei in een kloof met watervallen en heldere poelen. De weg is slecht en weer vol corrugations. Opeens horen we een vreemd geluid aan de rechterkant bij het wiel. Bart draait alle doppen van de wielen nog eens aan, kruipt onder de auto om de beschermplaat te controleren, maar kan niets vinden. We denken dat het de schokdemper is die waarschijnlijk het loodje heeft gelegd. We balen flink. Het plan was om nog enkele dagen in het binnenland te blijven en naar Pórsmork te rijden. Nu moeten we een autogarage zoeken. De dichtstbijzijnde blijkt in Sellfoss te zijn, meer naar het westen. We besluiten daar morgen toch maar naar toe te rijden. 

Dinsdag 23 juli

In Sellfoss aangekomen hebben we vier autogarages bezocht. De ene denkt dat de schokdempers nog goed zijn, maar heeft geen tijd om verder te kijken. De ander denkt dat er iets met het stuur aan de hand is en is daar niet in gespecialiseerd. De ander denkt weer de schokdempers, maar heeft geen juiste in voorraad. Uiteindelijk rijden we naar Reykjavik waar we twee garages bezoeken. Ook hier is de eerste al voor vijf weken volgeboekt ( het is hoogseizoen). In de andere garage willen ze ons verder helpen. Ook daar wordt gezegd dat het hoogstwaarschijnlijk de schokdemper is, maar dat ook zij niet de juiste op voorraad hebben. We hebben namelijk verhoogde, speciale off road schokdempers onder onze auto laten zetten. We bellen met Seikel in Duitsland, de leverancier van deze dingen en daar wordt gezegd dat ze de schokdempers binnen drie a vier dagen naar IJsland kunnen sturen met het vliegtuig. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn de hele dag in Reykjavik bezig geweest met mailen, bellen en regelen, terwijl de zon volop scheen ( het voor het eerst warm werd) en wij dus binnen zaten. We moeten wachten op de offerte van Seikel en rijden voorzichtig over de asfaltweg naar een camping zo'n 100 km het binnenland in. Er is ons geadviseerd geen off  Road wegen te nemen en heel langzaam over drempels te rijden. Daar rijden we dan als een ouwe opa met onze volledig aangepaste 4x4 camper, héél voorzichtig over een bult of drempel. We balen flink, want we hadden heel graag in het binnenland Porsmork willen doen, wat ook moeilijker bereikbaar en berijdbaar is. Nu moeten we wachten op de schokdempers en de vraag is of de garage tijd heeft om het te maken. Maar hierover al pratende, zeggen we tegen elkaar dat we ook hier het beste van gaan maken. Dit gaat niet onze vakantie bederven nemen we ons voor. 

Woensdag 24 juli

Deze morgen hebben we de offerte ontvangen, het geld overgemaakt, met een betaalbewijs geholpen door Rita, de hulpvaardige medewerkster van onze bank in Lommel. Seikel weer gemaild, en contact met de garage opgenomen. Nu weer wachten tot de schokdempers in Reykjavik aankomen met TNT. Na op de kaart gekeken te hebben, welke asfaltwegen we kunnen nemen, rijden we voorzichtig naar het beginpunt van de wandeling naar de Bruarfoss waterval. Het is een van de hidden gems, (verborgen natuurschoon) die nog niet druk bezocht worden. Het is droog en er zijn zelfs licht blauwe plekken in de lucht te zien. Na een uurtje wandelen langs de slingerende rivier over een smal pad, zien we de indrukwekkende waterval. Bart vermaakt zich met het maken van lange sluitertijd foto's en ik wandel genietend wat rond. Na de terug wandeling rijden we naar de Gullfoss waterval. Deze ligt in de gletsjerrivier de Hvitá. Het neerstortende water zorgt voor een grote hoeveelheid stuifwater, die als de zon erop schijnt, prachtige regenbogen veroorzaken. Geen regenboog te zien vandaag, wel veel toeristen en geen hidden gem dus.Toch is het bezoek de moeite waard! De waterval is enorm en we worden nat van het opspattende water. We rijden 35 km verder door naar Fludir waar een secret lagoon zou zijn met warm bronwater. Ook dit blijkt helaas een tourist-trap en de inkom is €21,- per persoon. De warmwaterbron waar wij eerder in hebben gezeten was 10 keer mooier, gratis en natuurlijker. Geen secret lagoon voor ons dus. We rijden daarom terug richting camping, waar we vlakbij stoppen bij Geysir. Een gebied met verschillende hete bronnen en geisers die om de paar minuten hun stoom en heet water, de lucht inspuiten. Als afsluiting van de dag een heerlijke zelfgemaakte vissoep gegeten. Morgen terug richting Reykjavik.

Donderdag 25 juli

Vandaag een rustige dag gehad. We zijn op ons gemak naar de westkust gereden zo'n 50 km van Reykjavik en aangezien het ongezien mooi weer is vandaag ( even is het 18 graden geweest), lunchen we in een lavaveld aan zee. Bart speelt nog even op zijn gitaar, enkel aangehoord door mijzelf, vogeltjes en insecten. Misschien ook door de geest van een overleden visser, die daar rond schijnt te dwalen. Via mail vernemen We dat de schokdempers deze middag al bij de garage zijn geleverd! Straf! Gisteren in Duitsland verzonden en vandaag in Reykjavik aangekomen! Morgenochtend om 08.00 uur moeten we bij de garage zijn. Opgelucht rijden we naar een camping waar we eindelijk ons chemisch toilet kunnen legen ( er zijn niet veel plaatsen waar dat kan) en doen het rustig aan.